De volgende kunstenaars geven in seizoen 2025-2026 een lezing:
16 september 2025, Ruud Kuijer
Ruud Kuijer is beeldhouwer (1959) opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in ’s-Hertogenbosch en de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Kuijer maakt abstracte sculpturen, waarin hij vaak herkenbare vormen verwerkt. Waar hij eerst experimenteerde met ijzer, touw, hout en tapijt werkte, werkte hij vanaf 2002 vooral met beton. De laatste jaren gebruikt hij weer meer ijzer.
Bekend werd hij van de serie Waterwerken, waaraan hij van 2001 tot 2013 werkte. Het zijn zeven grootschalige sculpturen langs het Amsterdam-Rijnkanaal, op een bedrijventerrein in Utrecht. Het zijn monolithische beelden, uit één stuk, gemaakt van wapeningsstaal en beton. Zo’n tien jaar later zou een glooiend talud de beelden met elkaar verbinden. Tevens worden de beelden ’s nachts aangelicht. Sculptuurprojecten van deze omvang in de publieke ruimte zijn zeldzaam.
Zijn beelden zijn opgenomen in collecties van particuliere verzamelaars in Europa, Australië en de Verenigde Staten. In Nederland is Kuijers werk onder meer te zien in het Bonnefantenmuseum (Maastricht), Stedelijk Museum (Amsterdam), Centraal Museum (Utrecht) en Kunstmuseum (Den Haag).
“Ik wil beelden máken, niet ontwerpen. Een goed idee kan een vertrekpunt zijn, maar het maakproces leidt mij vaak naar nieuwe ideeën en vormen. Op deze manier maak ik altijd een beeld dat ik niet van tevoren had kunnen bedenken.”
22 oktober 2025, Birthe Leemeijer
Birthe Leemeijer (Amsterdam, 1972) heeft een indrukwekkende hoeveelheid exposities, tentoonstellingen en kunstwerken op haar naam staan.
Na haar opleiding aan de Rietveld Academie en het Sandberg Instituut haalde ze in 2016 haar diploma Vakbekwaam Hovenier aan het Wellantcollege.
In 1997 won zij de Prix de Rome Basisprijs Kunst en Publieke Ruimte.
In langjarige projecten realiseert Leemeijer werken op locatie.
Bij haar zoektocht naar het wezen en het eigene van een plek gaat zij samenwerkingsverbanden aan met mensen uit verschillende lagen van de samenleving.
Zij probeert dwarsverbanden te leggen, onvermoede relaties te vinden, het denken over de omgeving open te breken en vanzelfsprekendheden te bevragen.
Haar werken gaan een interactie met de omgeving, zoals de ‘Vanishing Staircase’: een kunstwerk in de vorm van een trap in het Utrechtse Zocherpark, die vragen stelt over de relatie tussen planten, dieren als mensen.
De trap is zo gemaakt dat de verschillende levensvormen daar een plek kunnen vinden.
Helaas heeft een overijverige medewerker van de Utrechtse groenvoorziening de trap op een dag volledig schoon geschoffeld en gebrand, omdat hij niet in de gaten had dat het kunst was.
Dit voorval geeft aan hoe de kunstwerken van Birthe opgaan in de omgeving en er onderdeel van uitmaken.
Zo is het ook met de IJsfontein in Dokkum. Uit een koperen sculptuur van organisch gevormde elementen, stijgt waterdamp op.
Afhankelijk van de zon, de luchtvochtigheid, temperatuur, wind en neerslag, maakt de fontein veranderingen in weersomstandigheden zichtbaar in ijs.
Op sommige dagen is het ijs transparant en glazig, terwijl er onder andere omstandigheden ijskristallen op het reliëf ontstaan.
Is het warmer, dan zoeken waterstroompjes hun weg over de sculptuur.
25 november 2025, Siebe Thissen
Siebe Thissen (1960) is een Rotterdamse historicus en filosoof. Van 1 januari 2000 tot 1 januari 2022 werkte hij bij het Centrum Beeldende Kunst Rotterdam, als hoofd Beeldende Kunst & Openbare Ruimte (BKOR). Hij was verantwoordelijk voor het realiseren en beheren van de collectie kunstwerken en monumenten in de openbare ruimte van Rotterdam en schrijft met enige regelmaat over kunst en de stad. Sinds 2022 is hij werkzaam als zelfstandig historicus, onderzoeker en adviseur in de culturele sector.
Hij schreef verschillende boeken en publiceerde artikelen, onder meer in Trouw voor de rubriek Letter & Geest. Thissen ontving in 2018 voor zijn boek Beelden. Stadsverfraaiing in Rotterdam sinds 1940 de dertiende mr. Jacques Dutilhprijs en een beeldje van Joep van Lieshout. Tevens schreef hij over popcultuur, underground en avant-garde, (co)publiceerde de fanzines Mba Kajere en Not Fussed!, en maakte met Dr. Auratheft internet-radio.
Een kunstwerk lijkt steeds vaker als indringer in de openbare ruimte te worden ervaren. In zo’n klimaat is het een zegen dat er weer filantropen zijn die wél bereid zijn mee te denken over de stadscollectie.
Er is een revolutie nodig in de openbare kunst, denkt Thissen. Wat kan en wil de kunst zelf nog? Wil de kunst slechts een vehikel van propaganda zijn? Laat de kunst zich verlammen door de angst gebruikers van de openbare ruimte mogelijk te kwetsen? “We leven in zo’n spannende tijd”, vindt Thissen. Een tijd waarin vrijheden onder druk staan, aan de autonomie van de kunst op straat wordt geknaagd, en stadspromotie bedenkelijke trekken heeft gekregen.”
7 januari 2026, Jeroen Doorenweerd
Jeroen Doorenweerd (1962) is schilder, beeldhouwer en installatiekunstenaar. Doorenweerd studeerde van 1981 tot 1986 aan de Fontys Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg en van 1987 tot 1989 bij Ateliers ’63 in Haarlem. Hij werkt vaak op het raakvlak van architectuur, landschap en kunst in de openbare ruimte. Hij woont en werkt in Tilburg.
Jeroen Doorenweerd maakt kunst die vrij onopvallend aanwezig is, maar die, als je goed kijkt, een onuitwisbare indruk maakt. Hij maakt zowel buiten als binnen kunst die de ruimte beïnvloedt op een subtiele maar onmiskenbaar dwingende manier.
De locatie van het werk biedt ruimte voor reflectie op de waarden van de omgeving. Hij toont gegevens die de plek bepalen maar niet per definitie zichtbaar of bekend zijn.
Doorenweerd geeft met een combinatie van ambachtelijkheid, vakmanschap en gebruik van nieuwe technieken en media de bezoeker de ruimte om op een intensieve manier het hier en nu te beleven.
17 februari 2026, Tamar Frank
Tamar Frank (1974) wordt gezien als één van de meest vooraanstaande lichtkunstenaars van ons land en is sinds kort werkzaam vanuit de culturele broedplaats De Meentwerf, Hilversum. Frank studeerde Monumentale Vormgeving aan de Academie voor Beeldende Kunst in Maastricht.
Haar lichtsculpturen hebben zich in de loop der jaren ontwikkeld tot meer dan driedimensionale objecten: ze beïnvloeden door hun ‘inkleuring’ de beleving van de ruimte en gaan daardoor ook een directe relatie met de beschouwer aan.
“Mijn werk gaat over licht, ruimte en de manier waarop je als kijker mijn installaties waarneemt en ervaart. Veel van mijn werken bestaan permanent in de openbare ruimte, maar het merendeel heeft een tijdelijk bestaan als project in een tentoonstellingsruimte of bijzondere buitenlocatie.
Mijn fascinatie voor licht begon op de academie. Ik bewonderde de schilder Mark Rothko omdat zijn doeken net zwevende vlakken lijken waarin je kan verdwijnen. Ik schilderde destijds gele vierkanten in citroengeel, het helderste geel. Op een dag hield ik een plexiglas voor het geschilderde doek en het gele vierkantging zweven. Dit was waar ik naar op zoek was!
Nog steeds probeer ik met minimale ingrepen een wezenlijke verandering teweeg te brengen in wat je ziet. Een omgeving krijgt daardoor nieuwe betekenis. Daarbij is licht mijn verf geworden en de ruimte mijn doek.”
18 maart 2026, Chris Peterson
Chris Peterson (De Bilt, Nederland, 1976) is een Nederlands-Britse beeldhouwer die bekend staat om zijn grootschalige openbare kunstwerken waarin hij de veranderlijkheid van identiteit en de evoluerende aard van ruimte onderzoekt. Zijn creaties fungeren vaak als herkenningspunten in stedelijke en landelijke omgevingen en zetten aan tot nadenken over hoe ruimtes worden waargenomen en gebruikt door diverse gemeenschappen.
Zijn sculpturen hebben vaak monumentale vormen en zijn gemaakt van materialen zoals steen, beton en brons. Zijn werk To Look Beyond Our Confinements is bijvoorbeeld 6 meter hoog en weegt ongeveer 50 ton, en is gemaakt van betonnen panelen. Dit werk illustreert zijn interesse in het creëren van substantiële, tactiele stukken die een interactie aangaan met hun omgeving.
Zijn sculpturen zijn wereldwijd te vinden, onder meer in Zuid-Korea, Japan, China, Australië, de Verenigde Staten, de Verenigde Arabische Emiraten, Duitsland en verschillende andere Europese landen. Hij werkt samen met landschapsarchitecten, projectontwikkelaars en lokale gemeenschappen om kunstwerken te ontwerpen die aansluiten bij hun specifieke context.
Peterson’s werk is te zien geweest in verschillende tentoonstellingen, waaronder de ARTZUID Sculpture Biennale in Amsterdam, Museum Pfalz Galerie in Duitsland en het Anningahof Estate and Sculpture Park in Nederland. In 2014 werd hij verkozen tot Fellow van de Royal British Society of Sculptors, wat zijn belangrijke bijdrage aan het vakgebied onderstreept. In 2007 won hij de Millfield School Sculpture Prize.